Marathon Eindhoven

Nog 2 uur voor het startschot, de laatste koolhydraten worden vliegensvlug naar binnen gewerkt. Amper 10 minuten later is het braken boven de wasbak.. misselijk, toch die laatste bidon te snel naar binnen gewerkt. Weer 10 minuten later trekt de misselijkheid weer weg, alles toch binnen kunnen houden. Phiew! Spullen pakken, het plan nog eens doornemen, de marathon mindset is activated!

Op naar de ontmoetingsplek, teamgenoten die niet lopen zijn vandaag fanatieke verzorgers / supporters, mooi die teamspirit!

Richting de start, beetje op en neer lopen, andere teamgenoten begroeten en daarna het startvak inlopen. Alle Afrikanen staan al klaar, laat ik daar toch maar achter gaan staan.

3 minuten voor de start, tijd voor het eerste gelletje en enigszins verbaasd over bepaalde figuren die ik op de 1ste / 2de / 3de startrij zie staan. 

De start, rustig blijven, rustig blijven, rusting blijven. Lopers schieten links en rechts voorbij, de eerste kilometer gaat precies op schema, 3:49, vreugdekreetje!

Kilometer 2, veel lopers om me heen, opletten dat ik niet teveel meters maak in de buitenbocht.

Kilometer 4, vanaf nu mag het een heel klein beetje harder. lopers die de eerste kilometer nog links en rechts om mijn oren vlogen haal ik nu weer langzaam in, daarbij komt de Hovenring inzicht. Mooi om al dat publiek op de zwevende fietsrotonde te zien!

Kilometer 5, het 2de gelletje en wind, phoe! Best veel wind. Op naar een groepje met een vrouw en haas, het gaat eigenlijk te langzaam maar toch blijf ik even lekker schuilen. Ohja, en tijd voor wat slokken sportdrank Ik: "Zwarte bidon met sportdrank", vader:"ik heb alleen maar water", *kut*, ik "doe dan maar water". 

Kilometer 9, vriendin langs de kant, met de zwarte bidon met sportdrank, dat probleempje is gelukkig weer opgelost! Op naar een lusje high tech campus, 't gaat lekker!

Kilometer 14, weer iets versnellen, vanaf nu loop ik solo, best veel publiek links en rechts, wat is dit gaaf zeg.
Kilometer 18, de benen worden flink belast. Lichte schoentjes, misschien te licht? Niet te lang in blijven hangen. Bijna halverwege!
Kilometer 23, oei, weer wind tegen. Mooi groepje voor me, hup ernaar toe! Even schuilen, tempo daalt, hartslag daalt. Die secondes maak ik straks wel weer goed.
Kilometer 28, vorig jaar zat mijn taak er als haas hier op. Nu tijd om nog een keer te versnellen, het begint iets zwaarder te gaan.
Kilometer 33, oei vanaf nu wordt het toch wel erg zwaar, de benen lijken leeg nog 9km.. phoe, dat is nog best ver.
Kilometer 36, de Oirschotsedijk, ruim 2km lekker autovrij aldus Harm.. Lekker autovrij?? Mijn benen zijn helemaal leeg, wat een rotstuk... Gelletje!

Kilometer 38, hehe eindelijk is het einde van de Oirschotsedijk in zicht, tempo is ondertussen gezakt tot 14km/h. Niet aanstellen, laatste stukje, versnellen!
Kilometer 40, versnellen lukt amper, 't is meer overleven!
Kilometer 42, bijna.. kilometer 41, genieten en strijden op Stratumseind,,, die is blijkbaar volledig aan me voorbij gegaan.

Finishen, waar is de boog? Huh, er is geen boog? 2.43.56, de tijd tikt.. k*t dan wordt het ook net geen sub 2.44, waarom heb ik de finish niet eerder gezien?
Ah, een hek, heerlijk zo'n hek.. uitpuffen, balen, twijfelen. Wel een PR maar mijn doel niet behaald. Mentaal en fysiek helemaal leeg, tijd om afscheid te nemen van het hek, zwalkend richting de uitgang, toch nog even zitten,, pfff!

Twijfels en fun runs!

Al jarenlang loop ik hard, even snel je loopschoenen aantrekken en een rondje rennen. Je hebt er bijna niets voor nodig en het is heel gemakkelijk, gewoon je ene voet voor de andere zetten. Dat dacht ik tenminste. Langzaam begint de twijfel echter toe te slaan. Termen als chi running, barefoot running, pose running, natural running passeren tegenwoordig de revue, blijkbaar allemaal methodes om je ene voet voor de andere voet te zetten. Geen idee wat ze inhouden, ik loop gewoon en dat gaat me normaal gesproken redelijk goed af.

Maar dan, nieuwe twijfel, zogenaamde "fun runs" schieten als paddenstoelen uit de grond. Heb ik wel genoeg plezier tijdens mijn wedstrijden vraag ik mijzelf af? De fun runs zullen er tenslotte niet zomaar zijn. Vorig jaar liep ik mijn eerste marathon, in Meerssen. Een eenzame strijd van 42km, een schril contrast met de diverse fun runs. Waar ik enkel een spons of bekertje water krijg bij de verzorgingspost in Meerssen heb je bij de colorrun stands met verschillende kleuren verf die je bij iemand in het gezicht kan smijten, voorziet de chocolaterun je van chocolade aardbeien, chocolade croissantjes, chocoladetruffels, chocolademelk, etc. en heb je tijdens Marathon du Medoc 23 drankposten met telkens een ander soort wijn. Waar ik alleen zelf kan beslissen om door te lopen of uit te stappen kan je bij de Laserquest Run neergeschoten worden. Waar ik na de wedstrijd in de sporthal kan douchen krijg je bij de Foam Run om de zoveel meter een bak met schuim voorgeschoteld. Waar ik in mijn singletje en broekje loop lopen ze bij de Santarun als Kerstman, rendier, elf of kerstboom, of tijdens in de Undie run in ondergoed. Waar ik het met de zon als verlichting moet doen krijgt men tijdens de Electric Run laserstralen en lichtshows. Waar ik helemaal alleen loop staan ze bij de Rainbowrun in een lange file waar geen doorkomen aan is. Waar ik enkel schrik van een tegenstander die steeds dichterbij komt schrikken ze bij de zombierun van zombies. Waar ik het parcours met de richting mee ren rennen er tijdens de Bay to Breakers een groep lopers verkleed als zalm de wedstrijd in tegengestelde richting.

Zelf lijkt me een funrun in de V&D wel iets, een trappen fun run. Beginnen in de kelder waarbij je je zelf vol moet schminken met schoolspullen terwijl hitzone 71 vol aanstaat, met de roltrap (want we willen uiteraard vooral niet moe worden, het gaat om de fun) naar de begaande grond om je te hijsen in een lingerie setje waarbij Serge Gainsbourg Je t'aime zingt, om vervolgens wederom met de roltrap naar de eerste verdieping te gaan die je in een maatpak dient te doorkruisen terwijl Frank Sinatra zijn nummer New York, New York voordraagt. Daarna weer aansluiten bij de file, uiteraard op de roltrap en doorgaan naar verdieping nummer 2, La Place, de drank en eet stop, met 23 soorten wijn, chocoladecake, chocoladedonuts en chocolademelk en rustige soul muziek op de achtergrond. Ten slotte finishen op verdieping nummer 3, de kerstafdeling, waarbij men kan kiezen tussen finishen als kerstman, elf, rendier, of kerstboom en Oh Denneboom door de speakers klinkt. En voor degene die 4 verdiepingen te veel vindt kan uiteraard ook een verdieping overslaan door de lift te pakken!

De mogelijkheden lijken eindeloos, toch ga in aanstaande zondag weer voor de posten met bekertjes water en eens spons, het zonlicht, mijn singlet en loopbroekje, de eenzaamheid en loop ik het rondje in de juiste richting. Mijn "fun" zal ik moeten halen uit de voldoening dat ik 42 kilometer nagenoeg alleen tot een goed einde zal brengen. Dat mijn trainingsarbeid (hopelijk) wordt beloont en ik mijn doel zal bereiken, dat ik gestreden heb voor wat ik waard ben. Ik denk dat ik daar voorlopig genoeg aan heb..

Bron: http://cdn.ltstatic.com/2011/December/YS514888_942long.jpg

Planning

Plannen is niet gemakkelijk. Iedereen zal beamen regelmatig tegen planningsproblemen aan te lopen. Als student zijnde vindt een tentamen bijvoorbeeld bijna altijd een dag te vroeg plaats, terwijl je 5 dagen voor het tentamen meestal nog het idee hebt dat alles gemakkelijk moet lukken. Of je planning valt in het water door externe factoren, zoals drukte op de weg of een trein die vertraging heeft. Zelf mag ik mij de komende maanden zelfs fulltime bezig gaan houden met plannen tijdens mijn afstudeerstage. Het plannen van bedden in het Catharina Ziekenhuis te Eindhoven welteverstaan, leuke uitdaging!

Ook het trainen naar piekwedstrijden is helaas niet altijd even eenvoudig. Mijn marathonvoorbereiding voor de Meerssen Marathon lijkt dit jaar enigszins in het water te vallen, mijn vorm zou op dit moment, slechts 1,5 week voor de marathon top moeten zijn, maar erg soepel gaat het allemaal niet de laatste tijd. Een planning die in theorie zo makkelijk lijkt. "Enkel wat motivatie en discipline is vereist om de trainingen die op het schema staan uit te voeren en dan komt de vorm vanzelf wel" is vaak de gedachtegang. Maar in de praktijk valt dit vaak vies tegen. Bij een goede wedstrijdplanning is het draaien van trainingen namelijk helaas slechts het gemakkelijkste deel van de voorbereiding. Het herstellen van deze trainingen is van minstens zo'n groot belang en dat is lastig. Helemaal als je daarbij ook nog eens een niet zo'n goede slaper bent en als student zijnde regelmaat ontbreekt en dat terwijl ik niet eens vaak op stap ga. 

Het plannen van trainingen, het plannen van rust, zelfs het plannen van het onbekende lijkt allemaal bij de optimale wedstrijdvoorbereiding erbij te horen. Het onbekende, in mijn geval een flinke val tijdens een trail in Ardennen, betekende dat er weer een trainingsweek werd weggegooid. Hiervoor in de plaats kreeg ik echter wel extra rust, hetgeen wat ik waarschijnlijk nodig had. Misschien kan zo'n val af en toe toch niet zo'n kwaad...

Gelukkig heeft iedereen regelmatig moeite met plannen, de ene planning lijkt nog desastreuzer dan de andere. Een mooi voorbeeld van een planning fallacy is het Sydney Operahouse. Een project dat in 6 jaar afgerond zou moeten zijn en $7 miljoen zou mogen kosten, kostte uiteindelijk $102 miljoen en werd pas na 16 jaar afgerond. Dan kan je toch beter zelf verantwoordelijk zijn voor een slechte marathonvorm dan dat je in het verleden het Operahouse gefinancierd hebt.

(Bron: http://www.raymondjames.com/)

Eindelijk!

Na mijn debacle enkele maanden geleden, tijdens de halve marathon in Ell, waar ik enkel en alleen voor een PR op de halve marathon ging, maar dit bij kilometer 5 al een illusie leek te worden, met als gevolg een mentale strijd tegen mijzelf die ik keihard verloor (voor het eerst in mijn leven uitgestapt) stond er vandaag voor het eerst weer een halve marathon op het programma. De Kempen Run, een regionale wedstrijd met ambities. Ikzelf reis vandaag echter af naar Hapert zonder specifieke ambities, maar wel met de wetenschap dat de extra loopkilometers van de laatste 2 maanden zich een keer moeten gaan uitbetalen.

Bij de start lopen er ontzettend veel snel uitziende mannen rond en ik positioneer mijzelf daarom maar op 3de startrij. De eerste kilometer gaat vlot in 3:22 en al snel ontstaan er verschillende groepjes, ondanks het mooie brede veld loop ik na 2km echter alleen op een ±40ste plek. Met ruim 9km wind tegen in het vooruitzicht is het zaak om snel bij een groepje aan te sluiten. Na licht te forceren lukt dit in km 3, maar eenmaal aangesloten lijkt het alsof het tempo in de groep gelijk flink terugvalt en nog geen kilometer later valt het groepje alweer uit elkaar, loop ik alleen en beginnen mijn kuiten vermoeid te raken. Gelukkig weet ik aansluiting te krijgen bij een Belg en samen met nog een 2de Belg die in mijn rug meesluipt wisselen de kilometers elkaar in vlot tempo af waarbij ik om en om steeds weer mijn ritme weet te vinden en het heerlijk draait en vervolgens telkens weer mijn ritme compleet kwijt raak en me afvraag wat ik nou eigenlijk aan het doen ben.

Eenmaal op het 10km punt aangekomen lijkt alles logisch, twijfel verdwijnt, en kom ik door in 35:09, de Belgen schud ik langzaam van mij af en met de wind in de rug begin in te denken aan een PR. Met voor me enkele lopers die het zwaar hebben als richtpunt wordt het tempo opgevoerd, nog maar 8 km, nog maar 7km, en langzaam maar zeker loop ik flink uit op mijn PR schema. Met nog 5km te gaan lijkt een tijd van onder de 1:13 misschien zelfs tot de mogelijkheden, hetgeen wat me nog meer energie geeft. Voor me strijden 2 andere Belgen en langzaam kom ik dichterbij. Met nog 1km te gaan draai ik Hapert in, het tempo wordt nogmaals opgeschroefd, een tijd van in de 1:12 in mijn achterhoofd en ondertussen zelfs 3 Belgen vlak voor me. Nog 300 meter, al het bloed wordt naar mijn benen gepompt, mijn maag begint te protesteren. De tijd tikt weg, braken, temporiseren, versnellen, braken, temporiseren, finishen, 1:12:51, mijn persoonlijk record met bijna 1,5 minuut verbeterd, blij, braken, shit ook nog overgeven, de euforie overheerst, shit weer braken, een ploeggenoot wijst me op een struikje, tevreden en vermoeid nog maar een keer overgeven dan, hurkend bij het struikje. De bevestiging dat ik er 100% voor ben  gegaan, het overgeven, geeft gek genoeg geruststelling, en nog een keer, blehh. 21ste overall, 5de Nederlander, een mooie wedstrijd door de Kempen en een vrachtwagen vol met snelle Belgen.

Danikerbosloop, Overgangswedstrijd

De kilometers werden opgeschroefd en het gevoel was goed, erg goed, althans, tot en met vorige week. Deze week viel het tegen, de eerste baantraining sinds maanden werd nog voordat ik halverwege was afgekapt. Toch maar proberen dat gevoel van die week ervoor terug te vinden. Dat goede gevoel heb ik vandaag nog niet gevonden, maar het slechte gevoel van de trainingen van afgelopen week, dat ben ik ergens op het parcours van de Danikerbosloop, waarschijnlijk in de afdaling gelukkig weer verloren.

Het is druk in het Danikerbos, het bruggetje over de Geleenbeek waarop de start plaats vindt is bomvol. Met de nodige moeite weet de organisatie ons tot 1 meter voor de startstreep te krijgen, die laatste meter krijgen de voorste lopers dan maar cadeau. Één kleine vlakke aanvangsronde en vervolgens nog 4 grote rondes met telkens 2 flinke heuvels en 2 modderige en technische afdalingen. Energie sparen aan het begin voor dat gene wat komen gaan is wederom mijn tactiek voor vandaag. En dat was nodig ook zo bleek achteraf, de energie die niet alleen nodig is om de steile beklimmingen te bedwingen, maar bovenal ook om de technische afdaling waarbij je amper met je ogen kan knipperen te overleven. Ronde 1 gaat nog ontspannen, het bordje "maximaal 30km/h" dat de organisatie op het steilste stuk van de klim heeft gepland waar in amper 9km/h loop tovert een grijns op mijn gezicht. Enkel mijn kamikaze actie in de afdaling is misschien iets teveel van het goede. Die spieren, pezen en gewrichten krijgen zware klappen.
De 2de ronde kent precies het zelfde verloop, alleen zie ik ditmaal de bordjes niet meer tijdens de klim, langzaam begint de ontspanning uit mijn benen te verdwijnen. Met name bij het ingaan van de 3de ronde lijkt het soms wel alsof ik stil sta. Toch wordt mijn inmiddels veroverde voorsprong op de nummer 5 in de wedstrijd steeds groter, en loopt de nummer 3, Patrick Franken nog steeds even ver voor me. Ronde 3 wordt de ronde van hoop, proberen het tempo vast te houden, en dichter bij de nummer 3 te komen. In het begin van ronde 4, de laatste ronde zie ik echter dat ik geen meter dichter bij ben gekomen en vervaagt de hoop, de hoop die ik probeer te vervangen door continuïteit om mijzelf nog even goed te prikkelen. De strijd tegen jezelf, het tempo vasthouden, doorgaan. Op de laatste klim probeer ik mijn ritme zo goed mogelijk vast te houden, "tik, tik, tik" zeg ik tegen mijzelf bij elke pas waarbij ik weer een stukje hoogte overwin. De laatste keer afdalen, voor de zekerheid iets rustiger dan voorgaande keren. De coördinatie is toch minder geworden door de vermoeidheid. De finish is in zicht, de 10 Engelse Mijl zitten erop, het slechte gevoel van deze week is verdwenen. De consumpties die bij het startnummer zitten worden genuttigd, en de terugreis kan beginnen, een kleine 2km op de fiets. Heerlijk zo'n wedstrijd wederom in je "eigen achteruin"!

Foto: Tinus Dewaide (http://www.tinusdewaide.com/)

Goede Voornemens

Het jaar 2014 is alweer dik een maand onderweg, 4/5 van de Nederlandse bevolking begon dit jaar met goede voornemens de meeste voornemens zijn waarschijnlijk ondertussen alweer gesneuveld en zelfs vergeten. Mijn goede voornemen staat tot op heden nog steeds overeind, "meer kilometers maken dan vorig jaar", loopkilometers wel te verstaan. De vraag is echter hoelang mijn voornemen stand houdt, het scheelt dat de eindafrekening pas over 11 maanden zal zijn. Wat nog meer scheelt is dat ik vorig jaar niet extreem veel getraind heb en ik nu weer gemotiveerd ben. Waar ik in november nogal moeite had met het vroeg donker worden merk ik nu elke week weer dat het 10 minuten eerder licht wordt.

De kilometers worden weggetikt en de pijntjes die bij meer kilometers horen lijken onder controle. Ik heb zelfs weer een wedstrijdplanning. Nog nooit liep ik een 10 mijl maar komende maanden staan er 3 op het programma, met daarbij nog een halve marathon. Allemaal leuk en wel maar waar ik vooral aan denk is mijn 2de marathon, wederom in Meerssen. Het duurt nog een tijdje maar het kriebelt opnieuw. Mede ook door mijn trainingsgenoten waarvan ik de ene na de andere top training voorbij zie komen op strava.

Week 6 van dit jaar, en de motivatie is er nog steeds, een klein rondje loslopen in het zonnetje het zegt allemaal nog erg weinig maar een klein beginnetje is gemaakt.

Trailrunning

Mijn eerste wedstrijd voor het jaar 2014, tevens mijn eerste trail ooit. Alhoewel, mijn eerste trail ooit... in ieder geval mijn eerste trail in wedstrijdverband. Een trail is eigenlijk gewoon een (extreem) lange cross, maar dan slechts over 1 grote ronde in plaats meerdere rondes, 30km in dit geval. In trainingen doe ik dit eigenlijk het allerliefst, de bossen in en nieuwe weggetjes ontdekken, het liefst een grote ronde, stukken dubbel lopen tijdens een training houd ik niet van, dan maar liever een paar honderd meter extra dan de zelfde route terug.

Mijn eerste wedstrijdtrail wordt georganiseerd door mijn oude atletiekvereniging AV Caesar in een voor mij zeer bekend terrein. Rondom de start merk ik al snel dat de sfeer en de lopers toch net iets anders zijn dan ik normaal gewend ben, lopers met rugzakjes, camelbaks, en weet ik wat ze nog meer allemaal bij zich hebben. Eerlijk gezegd lijkt het me een beetje overbodig allemaal, zeker voor de lopers van de 15km. Om er zelf echter ook een beetje als een trailer uit te zien loop ik zelf ook voor het eerst in mijn leven tijdens een wedstrijd met band met 4 kleine flesjes. Bij de start valt het me op dat het achteraan de start drukker is met lopers dan vooraan bij de startstreep, ook dat ben ik niet gewend. Vaak is het toch een klein beetje duwen bij de start, hier ik heb zeeën van ruimte.

Ik heb me voorgenomen rustig te starten en doe dat ook maar loop gek genoeg toch de eerste kilometer op kop. Pas in het veld wordt ik voorbij gesneld door Tim Pleijte en Filip Dietege, ik laat deze mannen lopen want ik wil me zoveel mogelijk sparen voor het zware stuk dat snel komen gaat. Dwars door een weiland omhoog, soppend naar beneden, trappen op, door een weiland naar beneden, een heel steil kort klimmetje, een aardappelveld, nog een klim, een afdaling, en tot slot een technisch gedeelte met wederom een paar steile klimmen inclusief trappen pad in het Spaubekerbos. Ondanks dat ik veel parcourskennis heb presteer ik het toch om bij kilometer 6 fout te lopen, gelukkig kost me dit amper 5 seconde en biedt het als voordeel dat ik mijn wedstrijd verder kan vervolgen samen met Bert Verwerch, toch is dit gelijk een wijze les, opletten op de pijlen, ook al denk je het parcours uit je hoofd te kennen! In het Spaubekerbos merk ik dat Bert flink doorloopt op de steile klimmetjes maar dat ik tegelijkertijd op de technische afdalingen moeiteloos het gat steeds weer kan dichtlopen. Deel 1 van de trail zit er op, deel 2 komt eraan, het "windstuk" zoals ik het zelf in mijn hoofd geprent heb.

In de verte zien we de nummer 2, Filip Dietege lopen. Een mooi richtpunt, zeker als het 2 tegen 1 is en je op het "windstuk" zit. Nog voordat de focus geheel gericht is op nummer 2 merk ik dat we rechtsaf moeten slaan terwijl Filip die zo'n 200 meter voor ons loopt de pijl heeft gemist. Opeens zijn we dus nummer 2 en 3 in de wedstrijd. Gedurende een kilometer of 6 lopen we in niemandsland, kop over kop, geen loper te zien. Voor ons en ook achter ons is het leeg. Vanaf kilometer 14 is het weer druk op de weg. Lopers van 15km wedstrijd die een kwartier na ons zijn gestart lopen in plukjes over de veldwegen. Weer een kilometer later presteer ik het om voor de 2de keer achter elkaar tijdens een wedstrijd om op mijn gezicht te gaan, ditmaal in een bocht op een glad klein houten bruggetje. Bert helpt me half overeind en de schade lijkt mee te vallen. Het zijn de laatste meters van het "windstuk" en bevinden ons bijna op het "tempostuk". Wind in de rug en dalen gedurende 3km. Vervolgens weer een verraderlijke klim met wind tegen omhoog en dan hebben we het parcours weer voor ons alleen.

Het "parkstuk" komt eraan, het park waar vroeger de Parkloop georganiseerd werd, en ik als pupil zo'n slechte ervaringen mee had (een editie waarbij ik tijdens de start op de grond geduwd werd en een editie met een losse veter) maar tegelijkertijd als senior goede ervaringen aan deze wedstrijd overhield met mijn debuut op de lange cross waarbij ik 3de werd en de editie daarna een 2de plaats haalde. Kortom, bekend terrein, het bekende terrein waar ik met relatieve rust doorheen kan lopen als Bert zegt dat ik 2de mag worden als ik hem meeneem naar de finish. Alhoewel, rust en bekend terrein, dat blijkt toch tegen te vallen als we bij kilometer 25 zijn en de Keutelbeek opeens voor ons ligt. Ik maak een flinke sprong om natte voeten te voorkomen hetgeen wat me lukt maar tegelijkertijd was dit beekje toch iets breder dan gedacht. Een kleine kilometer verder krijgen we opnieuw deze natuurlijke hindernis voorgeschoteld. Vervolgens is het bekende trappen-pad van de oude Parkloop aan de beurt, en schieten we iets later opnieuw het weiland in met de laatste verassing, een steil kort klimmetje waar het gespannen touw een helpende hand biedt om boven te komen.

De laatste 3 kilometer worden ingezet, naar beneden en wind in de rug, ik probeer tempo te maken en merk dat ik opeens een gaatje van 10 meter heb op Bert. Ondanks de woorden van Bert enkele kilometers geleden neem ik het zekere voor het onzekere en probeer ik mijn voorsprong vast te houden. Nog 500 meter te gaan, de vermoeidheid is flink aanwezig maar tegelijkertijd heerst er een soort van overwinningsgevoel, de strijd tegen de elementen zit er op en voelt als gewonnen en dat met een mooie 2de plaats in het vooruitzicht, ik loop langs het voetbalveld neem ik de bocht te krap en raak ik vol met mijn arm de reling, de laatste meters voelen zwaar en blijkbaar is de coördinatie door de vermoeidheid toch iets aangetast. Het enige dat nog rest zijn 300 meter op de baan, mijn eerste trail zit erop. Tevreden en moegestreden, maar wel met een dosis motivatie om de komende maand weer wat meer te gaan trainen!

Foto: Yvonne Silvertand (www.yvonnesilvertand.nl)